Walhalla, 9 januari 2016

Walhalla, 9 januari 2016

We gaan vandaag naar Walhalla. Onderweg staan weer borden, waarop je kan zien hoe groot het gevaar voor bosbranden is. We nemen de toeristische route, maar deze blijkt niet helemaal geschikt te zijn voor de camper. Als we bij een onverharde weg komen raadt een Aussie ons aan om te rijden. Dit advies volgen we op. De gewone route is al heftig genoeg, veel steile stukken en smalle wegen door prachtige natuur. We komen langs veel verschillende soorten bos. Met naaldbomen, bomen met hele lange, rechte, donkere stammen, groene lagere bomen. Echt van alles. We komen nauwelijks andere auto's tegen.

Walhalla ligt letterlijk in de vallei tussen de bergen in. Het is een oud goudmijn dorpje, waar nu nog maar 20 mensen wonen (16 volwassenen en 4 kinderen). De kinderen krijgen thuis les via de computer, want er is geen school in de buurt. Er hebben ooit iets meer dan 4000 mensen gewoond. Meerdere bedrijven hebben hier goud uit de mijnen gehaald. Onze gids Ben verteld uitgebreid over vroeger. Wij lopen in 2 minuten 100 meter de mijn in, maar vroeger werd er over 1 meter 2 dagen gegraven. In de jaren 1890 t/m 1914 floreerde het letterlijk, totdat de mijn gesloten werd, omdat het niet  meer rendabel was. Helaas vinden wij ook geen goud meer.

Op de terugweg komen we langs een bijzonder huis met een hele oude Range Rover in de tuin. Het hek zit dicht. Aan het huis hangen allerlei oude sportmaterialen, zoals tennisrackets, golfclubs, skis en cricketbats. Bij het informatiewinkeltje horen we dat de eigenaar 6 maanden geleden is overleden. We mogen van Mel gaan kijken in de tuin. In de tuin loopt een vrouwtje rond, het is de buurvrouw. Zij gooit bloempotten met water leeg, zodat de slangen wegblijven, vooral uit haar eigen tuin. Er zitten hier drie soorten slangen, die heel gevaarlijk (dodelijk) zijn.

Op de terugweg bezoeken we de begraafplaats. Met de oude Range Rover werden de kisten altijd omhoog gereden, ook de eigenaar zelf is dus 6 maanden geleden zo vervoerd. Het is inderdaad een steile, zware klim van 500 meter. Op de begraafplaats liggen veel mijnwerkers van vroeger, maar ook mensen uit deze tijd. Het is de oudste en mooiste begraafplaats van Victoria en staat op de monumentenlijst.

De camping, waar we naar toe willen, neemt de telefoon niet op. We vinden een andere camping via Wikicamps. Het blijkt een supercamping te zijn. Grote plaatsen, mooie keuken, bbq plek, douches met zelfs een badmatje, free wifi en de eigenaar Nigel is heel behulkpzaam. Hij geeft ons tips om te doen in de omgeving. Vlakbij de camping is de lokale Bowls- en Tennisclub. We hebben zin in een biertje en een hapje eten bij de club. Het is heerlijk. Uiteraard is er ook weer een gedeelte waar je kunt gokken. Veel Aussies zitten bij de eenarmige bandiet.

Elles moet nog met de laptop werken. Alles lukt goed en de wifi doet de rest. Het is daardoor wel heel laat geworden.